Wczoraj na niewielkim cmentarzu w Szalejowie Górnym wicewojewoda dolnośląski Jarosław Kresa uczestniczył we wzruszającej uroczystości, zorganizowanej w ramach projektu „Ocalamy”. W trakcie uroczystości grób funkcjonariusza Policji Państwowej oraz żołnierza 14. Pułku Ułanów Jazłowieckich, weterana wojny polsko-bolszewickiej Stefana Bobuli oznaczony został insygnium "Ojczyzna swojemu Obrońcy".

Uroczystość przeprowadzona została zgodnie z ceremoniałem policyjnym przy udziale asysty honorowej, orkiestry oraz kompanii honorowej, a także grup rekonstrukcyjnych, przypominających formacje, w jakich służył Stefan Bobula.
W uroczystym spotkaniu udział wzięli też m.in.: członkowie rodziny przodownika Stefana Bobuli, Komendant Wojewódzki Policji we Wrocławiu, nadinspektor Dariusz Wesołowski, Wojciech Trębacz - naczelnik Oddziałowego Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN we Wrocławiu, starosta kłodzki - Maciej Awiżeń, wójt gminy Kłodzko - Zbigniew Tur oraz dowódca 22. Karpackiego Batalionu Piechoty Górskiej, ppłk Marcin Sudek.
Stefan Bobula urodził się 28 listopada 1898 r. w miejscowości Żmudcze k. Kowla na Wołyniu. Wedle przekazów rodzinnych w listopadzie 1918 roku brał udział w walkach o Lwów walcząc na odcinku Góra Stracenia, pod dowództwem Romana Abrahama. Następnie został żołnierzem pułku ułanów dowodzonego przez Konstantego Plisowskiego, służąc w szeregach 1. Dywizji Jazdy. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako żołnierz 3 szwadronu policyjnego podporucznika Andrzeja Jezierskiego ze składu słynnego Dywizjonu Jazdy Ochotniczej „Huzarów Śmierci”. Wojnę zakończył jako ułan 13. Pułku Ułanów Wileńskich.
W latach 1928–1929 roku służył w Korpusie Ochrony Pogranicza jako żołnierz szwadronu kawalerii KOP w Łużkach. Po opuszczeniu wojska, zamienił dotychczas noszony mundur na mundur policyjny. Był absolwentem Centralnej Szkoły Policji Państwowej w Mostach Wielkich, po której rozpoczął służbę najpierw w Kozienicach, a następnie w XIII Okręgu na Wołyniu. Osiadł w miejscowości Siółki k. Kowla i założył rodzinę, żeniąc się w 1934 roku z Genowefą Kruczyńską. W 1939 roku pozostawał już poza służbą policyjną, lecz nie uchroniło go to przed deportacją w głąb Związku Sowieckiego w lutym 1940 roku. Zwolniony z łagru w 1942 roku rozpoczął służbę w wojsku formowanym w Sielcach nad Oką. Walczył w szeregach najpierw 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, a następnie 2. Dywizji Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego. Szczęśliwie powrócił z frontu, a w 1946 roku został zdemobilizowany. Wraz z repatriowaną ze Związku Sowieckiego rodziną osiadł na Dolnym Śląsku. Zmarł w dniu swoich urodzin w 1967 roku. (IPN)